Belangrijkste verschil: Elektronegativiteit is een chemische eigenschap die de neiging van een atoom bepaalt om elektronen aan te trekken in een covalente binding. Het is een eigenschap die niet direct kan worden gemeten. Elektronenaffiniteit van een atoom is de hoeveelheid energie die het atoom uitoefent wanneer een elektron een neutraal atoom of molecuul wordt toegevoegd om er een negatief ion van te maken. In de fysica van de vaste toestand is de elektronenaffiniteit ook bekend als de energie die nodig is om een ​​elektron van de bodem van de laagste geleidingsband naar een stationaire toestand in het nabije vacuüm te verplaatsen.

Elektronegativiteit en Elektronaffiniteit zijn twee verschillende termen die mensen tegenkomen bij het omgaan met atomen en obligaties. De basiswetenschap heeft ons geleerd dat atomen verbindingen maken door elektronen te lenen, elektronen weg te geven of elektronen te delen. Deze elektronen zijn verantwoordelijk voor het vormen van veel verschillende dingen die we kennen en gebruiken in het dagelijks leven, inclusief basisbehoeften zoals water. Wanneer we het hebben over banden, spelen elektronegativiteit en elektronaffiniteit een grote rol. Deze twee termen zijn vaak verward vanwege hun gelijkenis, maar in werkelijkheid verwijzen ze naar twee verschillende dingen en hebben veel verschillen.

Elektronegativiteit is een chemische eigenschap die de neiging van een atoom bepaalt om elektronen aan te trekken in een covalente binding. Het is een eigenschap die niet direct kan worden gemeten en wordt beïnvloed door het atoomnummer van het atoom en de afstand die de valentie-elektronen ervan hebben van de geladen kern. Dus hoe hoger de elektronegativiteit van een verbinding of een element, hoe meer het elektronen er naar toe trekt. Het concept van elektronegativiteit werd in 1932 door Linus Pauling voorgesteld als een aanvulling op de valentiebindingstheorie. Omdat de elektronegativiteit niet direct kan worden gemeten, wordt deze berekend met behulp van de atomaire en moleculaire eigenschappen van het atoom, zoals de nucleaire lading en het aantal / de locatie van andere elektronen die in de atoomschalen aanwezig zijn.

Elektronenaffiniteit van een atoom is de hoeveelheid energie die het atoom uitoefent wanneer een elektron een neutraal atoom of molecuul wordt toegevoegd om er een negatief ion van te maken. In de fysica van de vaste toestand is de elektronenaffiniteit ook bekend als de energie die nodig is om een ​​elektron van de bodem van de laagste geleidingsband naar een stationaire toestand in het nabije vacuüm te verplaatsen. Wanneer een elektron wordt toegevoegd aan een atoom of molecuul, hoe meer energie het afgeeft, des te gemakkelijker een atoom in een ion verandert. Elektronaffiniteit is een eigenschap die gemakkelijk kan worden gemeten met behulp van wetenschappelijke maatregelen zoals de energie die vrijkomt nadat een elektron is toegevoegd.

Hoewel ze op elkaar lijken en de neiging van een atoom meten om elektronen aan te trekken; ze dragen weinig verschillen. Een belangrijk verschil is dat het concept van elektronegativiteit niet kwantificeerbaar is en voornamelijk wordt gebruikt om covalente bindingen en polariteit van banden te verklaren. De elektronenaffiniteit is echter kwantificeerbaar en kan gemakkelijk worden gemeten door de hoeveelheid energie te meten die vrijkomt wanneer een elektron wordt toegevoegd. Elektronegativiteit helpt ook om de locatie van het bindingspaar van elektronen te begrijpen. Elektronegativiteit heeft betrekking op individuele atomen, terwijl elektronenaffiniteit zich bezighoudt met atomen in een molecuul. Elektronegativiteit is ook een eigenschap, terwijl elektronenaffiniteit een maat is. Elektronegativiteitswaarden kunnen ook veranderen afhankelijk van het molecuul waaraan het zich bindt, terwijl de elektronenaffiniteit niet verandert.