Belangrijk verschil: Hebreeuws en Jiddisch zijn twee verschillende talen die door de Joden worden gesproken. Het belangrijkste verschil tussen de twee talen is dat Hebreeuws de officiële taal is van de Joden die in Israël wonen, terwijl Jiddisch de op een na belangrijkste taal is die door Joden in verschillende delen van de wereld wordt gesproken.

Hebreeuws en Jiddisch zijn twee verschillende talen die door de Joden worden gesproken. Het belangrijkste verschil tussen de twee talen is dat Hebreeuws de officiële taal is van de Joden die in Israël wonen, terwijl Jiddisch de op een na belangrijkste taal is die door Joden in verschillende delen van de wereld wordt gesproken.

De twee talen zijn heel verschillend van elkaar ondanks het feit dat het Jiddisch in feite is geworteld in het Hebreeuws. De Joodse Thora, het heiligste boek in het Jodendom, is geschreven in het Hebreeuws of het Hebreeuws. Daarom werd het Hebreeuws beschouwd als een heilige taal en te zuiver om gebruikt te worden voor de dagelijkse communicatie. Bovendien was het Hebreeuws in die tijd te moeilijk voor gewone mensen om het te begrijpen.

Dus, na verloop van tijd ontwikkelden Joden die in landen als Polen en Duitsland woonden, gebroken Hebreeuws en conversatie in de regionale talen, een eigen taal: Jiddisch. Dus, het Jiddisch is in feite een combinatie van het Hebreeuws, Duits, Aramees en verschillende andere talen.

Jiddisch werd heel populair in heel Oost-Europa, waardoor Joden een efficiënte en gemakkelijke manier van converseren kregen die uniek was voor de joodse cultuur. Sindsdien heeft het een rijke literatuur-, theater- en muziekcultuur ontwikkeld. Uiteindelijk, in de aanloop naar en tijdens de Tweede Wereldoorlog, vluchtten veel Joden uit Europa naar Amerika vanwege de vervolging waarmee ze in Oost-Europa werden geconfronteerd. Dit bracht de Jiddische taal effectief over de Atlantische Oceaan.

De Jiddische taal wordt nog steeds gesproken in kleine groepen Joden in verschillende delen van de wereld, met name in Europa en Amerika. Toch is Jiddisch, vergeleken met het Hebreeuws, een veel nieuwere taal. Jiddisch werd ergens tussen de jaren 900 en 1100 erkend als een taal. Terwijl Hebreeuws al bestaat sinds bijbelse tijden.

Toen de staat Israël werd geschapen, werd het Hebreeuws als de oudere en heiliger taal gekozen als de taal van de staat. Bovendien was er een geloof dat, zoals het Jiddisch meer werd gesproken, het de taal was van gewone mensen en sloppenwijkbewoners. Vandaar dat de moderne trotse natie van Israël een bijbelse, zuivere taal verdiende.

Aangezien het Jiddisch tot op zekere hoogte afgeleid is van het Hebreeuws, ontleent het ook zijn alfabet, naast talrijke woorden. Jiddisch gebruikt echter geen enkele klinkers die vaak in het Hebreeuws worden gebruikt. Sommige keelmedische medeklinkers, zoals ayin en alef in het Hebreeuws, worden ook gebruikt als klinkers in het Jiddisch.

Verder heeft het Hebreeuws een goed gedefinieerde grammatica, terwijl het Jiddisch veel uitzonderingen bevat op de niet zo duidelijk gedefinieerde grammaticaregels. Dit komt voornamelijk door het feit dat het Jiddisch een compilatie van vele verschillende talen is en daarom de regels van velen heeft aangenomen, wat heeft geleid tot het niet hebben van een gedefinieerde formatie. Ook is de manier waarop woorden in het Hebreeuws en het Jiddisch in meervoud voorkomen verschillend. Er zijn voornamelijk twee manieren om iets meervoudsvormen in het Hebreeuws te maken, terwijl er in het Jiddisch veel zijn, opnieuw voornamelijk vanwege de compilatiefactor.

Een ander verschil tussen de twee talen is de uitspraak van woorden met meer dan één lettergreep. In het Jiddisch wordt de nadruk gelegd op de voorlaatste lettergreep, oftewel de voorlaatste lettergreep. Terwijl de nadruk wordt gelegd op de laatste lettergreep in het Hebreeuws.