Belangrijkste verschil: SDRAM is een type dynamisch willekeurig toegankelijk geheugen dat is gesynchroniseerd met de systeembus. RDRAM is een type geheugen dat een snelstroomgeheugen met een maximale snelheid van 100 MHz kan leveren en gegevens overdraagt tot 800 MHz.
Na de populariteit van de computer zijn verschillende vormen van RAM (Random-Access Memory) geïntroduceerd. Om de computers sneller, eenvoudiger en meer technologisch geavanceerd te maken, werden nieuwe soorten RAM en andere componenten geproduceerd. RDRAM en SDRAM zijn twee soorten RAM die op de markt beschikbaar zijn.
Random-Access Memory (RAM) is een vluchtig geheugen dat wordt gebruikt voor gegevensopslag op een computer. De naam geeft aan dat het geheugen in willekeurige volgorde kan worden geopend, zonder dat andere gegevens hoeven te worden gewijzigd of gelezen. Hiermee worden gegevens opgeslagen die door programma's worden gebruikt, maar zodra de computer is afgesloten, worden de gegevens weggevaagd. RAM wordt geleverd in de vorm van microchips van verschillende grootten, zoals 256 MB, 512 MB, 1 GB, 2 GB, enz. Hoe hoger de gegevenscapaciteit, hoe meer programma's RAM kan ondersteunen. Computers zijn ontworpen, zodat RAM kan worden verhoogd tot een bepaalde capaciteit. RAM heeft twee typen: statische RAM (SRAM) of dynamische RAM (DRAM). In SRAM worden gegevens in een flip-flop-vorm opgeslagen, waarbij elke flip-flop een beetje geheugen bevat. Deze gegevens hoeven niet constant te worden vernieuwd, maar zijn sneller dan DRAM, maar het is duur en wordt alleen als cache op een pc gebruikt. DRAM heeft geheugencellen die gepaard zijn met een transistor en een condensator die constant moet worden vernieuwd.
Het concept van synchrone DRAM bestaat al sinds de jaren 1970, terwijl de SDRAM in 1993 door Samsung werd geïntroduceerd. De SDRAM werd onmiddellijk populair en in 2000 had hij alle andere soorten DRAM in moderne computers vervangen. SDRAM wordt echter geleverd met een paar beperkingen, zoals de leescyclustijd, met de laagste tijd van 5 nanoseconden voor DDR-400, de tijd blijft over tot datum. Een andere beperking omvat de CAS-wachttijd, of de tijd tussen het leveren van een kolomadres en het ontvangen van de overeenkomstige gegevens. Zelfs met de beperkingen, blijft het populair vanwege de lage kosten en andere functies.
Het Rambus dynamic random access memory (RDRAM) werd halverwege de jaren negentig door de Rambus Inc. ontwikkeld als vervanging voor de toenmalige geheugenarchitectuur DIMM SDRAM. Intel kreeg in 1997 snel een licentie voor zijn toekomstige moederborden. RDRAM is een type geheugen dat een snelstroomgeheugen met een maximale snelheid van 100 MHz kan leveren en gegevens overdraagt tot 800 MHz. Van RDRAM werd verwacht dat het een standaard werd voor VRAM, maar het belandde uiteindelijk in een standaardoorlog met DDR SDRAM en verloor daarmee van prijs en prestatie. RDRAM wordt in sommige grafische acceleratorkaarten gebruikt in plaats van VRAM en wordt ook gebruikt in Intel's Pentium III Xeon-processors en Pentium 4-processors. RDRAM is niet populair geworden vanwege hoge licentiekosten, hoge kosten, omdat het een eigen standaard is en lage prestaties biedt voor de hogere kosten.
DRAM-controllers vereisten dat geheugenmodules in sets van twee worden geïnstalleerd, terwijl eventuele resterende openingsslots moeten worden gevuld met doorlopende RIMM's (CRIMM's). CRIMM's leverden echter geen extra geheugen, maar werden gebruikt om signaal naar afsluitweerstanden op het moederbord te verzenden. CRIMM's lijken qua uiterlijk op RIMM's, maar hebben geen interne circuits. De beperkingen van RDRAM omvatten toename in latency, warmteafgifte, productiecomplexiteit en kosten. Vanwege het ontwerp was de matrijsmaat van de RDRAM ook groter dan SDRAM-chips. RDRAM wordt nog steeds gebruikt in videogameconsoles zoals Nintendo 64, PlayStation 2 en PlayStation 3. Het wordt ook actief gebruikt in videokaarten.
