Belangrijk verschil: MPEG staat voor de Moving Picture Experts Group. MPEG4 werd uitgebracht in 1999 en werd ontwikkeld als een coderingsmethode voor apparaten met beperkte middelen, voornamelijk draagbare apparaten zoals mediaspelers en mobiele telefoons. Dit formaat is ook vaak voor online video- en audiobestanden, voornamelijk streaming media, evenals voor CD-distributie, telefoon-, videofoon- en televisieprogramma's. MPEG7 werd uitgebracht in 2002 en is een standaard voor het beschrijven van multimedia-inhoud. Het is anders dan de vorige formaten, in tegenstelling tot MPEG-1, MPEG-2 en MPEG-4, het gaat niet over het coderen van bewegende beelden en audio. MPEG7 maakt het zelfs mogelijk om metadata-informatie in audio- en videobestanden in te bedden.

MPEG staat voor de Moving Picture Experts Group. Het is een werkgroep van experts die in 1988 werd opgericht door ISO en IEC. Het was een gezamenlijk initiatief van Hiroshi Yasuda van de Nippon Telegraph and Telephone en Leonardo Chiariglione. Chiariglione heeft gediend als voorzitter van de groep sinds de oprichting van de groep.

Het doel van MPEG was om standaarden in te stellen voor audio- en videocompressie en -overdracht. In 2005 is de groep gegroeid tot ongeveer 350 leden per vergadering van verschillende industrieën, universiteiten en onderzoeksinstellingen.

De standaarden zoals vastgesteld door MPEG bestaan ​​uit verschillende Parts. Elk onderdeel behandelt een bepaald aspect van de hele specificatie. MPEG heeft de volgende compressie-indelingen en hulpnormen gestandaardiseerd:

• MPEG-1 (1993): codering van bewegende beelden en bijbehorende audio voor digitale opslagmedia met maximaal ongeveer 1, 5 Mbit / s (ISO / IEC 11172). Ontworpen om onbewerkte digitale video- en cd-audio van VHS-kwaliteit te comprimeren zonder overmatig kwaliteitsverlies, waardoor video-cd's, digitale kabel / satelliet-tv en digitale audio-uitzendingen (DAB) mogelijk worden. Het bevat de populaire MPEG1 Audio Layer III (MP3) audiocompressie-indeling.
• MPEG-2 (1995): generieke codering van bewegende beelden en bijbehorende audio-informatie (ISO / IEC 13818). Beschrijft een combinatie van comprimeermethoden met lossy videocompressie en lossy audiogegevens, waarmee opslag en verzending van films mogelijk wordt met behulp van de momenteel beschikbare opslagmedia en transmissiebandbreedte.
• MPEG-3: bestand tegen standaardisatie van schaalbare compressies en compressie met meerdere resoluties en was bedoeld voor HDTV-compressie, maar bleek overbodig te zijn en te zijn samengevoegd met MPEG2.
• MPEG-4 (1999): codering van audiovisuele objecten. Omvat compressie van AV-gegevens voor web (streaming media) en CD-distributie, spraak (telefoon, videofoon) en uitzendingstoepassingen. Het bevat de MPEG-4 Part 14 (MP4).
• MPEG-7 (2002): interface interface voor multimedia-inhoud. Geen standaard die zich bezighoudt met de daadwerkelijke codering van bewegende beelden en audio, zoals MPEG1, MPEG2 en MPEG4. Het gebruikt XML om metadata op te slaan en kan aan de tijdcode worden gekoppeld om bepaalde evenementen te markeren, of de songtekst aan een nummer te synchroniseren.
• MPEG-21 (2001): multimediaraamwerk. Het is gericht op het definiëren van een open raamwerk voor multimediatoepassingen. Gebaseerd op de definitie van een digitaal item en gebruikers die communiceren met digitale items.

MPEG4 werd uitgebracht in 1999 en werd ontwikkeld als een coderingsmethode voor apparaten met beperkte middelen, voornamelijk draagbare apparaten zoals mediaspelers en mobiele telefoons. Dit formaat is ook vaak voor online video- en audiobestanden, voornamelijk streaming media, evenals voor CD-distributie, telefoon-, videofoon- en televisieprogramma's.

MPEG4 is gebaseerd op MPEG-1 en MPEG-2-standaard en zoals deze is een standaard voor het comprimeren van grafische en video-lossingsalgoritmen. MPEG-4-bestanden zijn echter kleiner en hebben daarom de voorkeur voor online streamen of opslaan op draagbare spelers met beperkte schijfruimte. Dit komt vooral omdat MPEG-4 is gebaseerd op wavelet-technologie die kleurenafbeeldingen kan comprimeren met snelheden van 20: 1 tot 300: 1 en grijswaardenafbeeldingen van 20: 1 tot 50: 1. Bovendien is het MPEG4-compressiemechanisme iets ingewikkelder in vergelijking met dat van MPEG2. Dit komt omdat MPEG4 betere algoritmen nodig heeft om te scannen en te bepalen welke pixels kunnen worden weggegooid om de gegevens nog verder te verkleinen.

Wikipedia somt het volgende op als kenmerken van MPEG4:

• MPEG-4 stelt verschillende software- en hardwareproducenten in staat om multimedia-objecten te maken met een beter aanpassingsvermogen en flexibiliteit om de kwaliteit van dergelijke diensten en technologieën te verbeteren, zoals digitale televisie, animatiegrafieken, het World Wide Web en hun uitbreidingen.
• Datanetwerkproviders kunnen MPEG-4 gebruiken voor datatransparantie. Met behulp van standaardprocedures kunnen MPEG-4-gegevens worden geïnterpreteerd en omgezet in andere signaaltypen die compatibel zijn met elk beschikbaar netwerk.
• Het MPEG-4-formaat biedt eindgebruikers een breed scala aan interactie met verschillende geanimeerde objecten.
• Gestandaardiseerde Digital Rights Management-signalering, ook bekend in de MPEG-community als Intellectual Property Management and Protection (IPMP).

MPEG4 is door de jaren heen behoorlijk populair geworden. Een van de meest gebruikte indelingen is de .mp4. MPEG-4 Part 12 is ontwikkeld vanuit het MOV-bestand van Apple en resulteerde uiteindelijk in MPEG-4 Part 14, het MP4-formaat. De MP4 is een containerformaat. Dit betekent dat het kan worden gebruikt voor het opslaan van audio- en / of videogegevens. MP4 video en audio kunnen ook via internet worden gestreamd.

Met MPEG7 kunt u metadata-informatie insluiten in audio- en videobestanden. Daarom kunnen de audio- en videobestanden worden doorzocht en geïndexeerd op basis van de informatie over de inhoud in plaats van het doorzoeken van de feitelijke inhoudsbitstream. MPEG7 doet dit door XML te gebruiken om de metadata op te slaan. Het kan dan aan de tijdcode worden gekoppeld om bepaalde gebeurtenissen te labelen of de songtekst met een nummer te synchroniseren. Een voordeel van het gebruik van XML om de metadata op te slaan, is dat XML universeel is. Vandaar dat MPEG7 mijn meest bestaande tools kan zijn die XML-parsing ondersteunen.

MPEG7 wordt momenteel niet algemeen gebruikt door de gemiddelde gebruiker en de acceptatie verloopt traag. Wikipedia geeft echter een lijst van de vele toepassingen en toepassingsdomeinen die kunnen profiteren van het formaat, waaronder:

• Digitale bibliotheek: beeld- / video-catalogus, muzikaal woordenboek.
• Multimedia directory-diensten: bijv. Gele pagina's.
• Media-selectie uitzenden: radiokanaal, tv-kanaal.
• Multimedia bewerken: gepersonaliseerde elektronische nieuwsdienst, media authoring.
• Beveiligingsdiensten: verkeersleiding, productieketens, enz.
• E-business: zoekproces van producten.
• Culturele diensten: kunstgalerijen, musea, enz.
• Educatieve toepassingen.
• Biomedische toepassingen.

MPEG4 en MPEG7 zijn vaak genoeg gecombineerd om te worden gebruikt op een enkel audio- / videobestand. De combinatie van MPEG-4 en MPEG-7 wordt soms MPEG47 genoemd. De 'MPEG-47' wordt door MPEG beschreven als Tools for Killer Applications. Deze combinatie van de twee standaarden is bedoeld als de ideale oplossing voor een efficiënte streaming van inhoud, inhoudsmanipulatie en indexering van inhoud.