Belangrijkste verschil: mannelijke en vrouwelijke doosschildpadden hebben verschillende kenmerken die kunnen worden gebruikt om ze van elkaar te onderscheiden. De eenvoudigste manier is om naar de plastron (de onderbuik) van de schildpad te kijken. De mannelijke schildpad heeft meestal een holronde in zijn plastron die het gemakkelijker maakt om tijdens het paren op het vrouwtje te klimmen. Als de concave bestaat, is het een man, in het geval van een vrouw is de plastron plat.

Het is vaak verwarrend om bij veel dieren de mannetjes en de vrouwtjes te proberen te onderscheiden. Als iemand niet is opgeleid, kan hij het vrouwtje vaak verwisselen voor een man of andersom. Evenzo is het moeilijk om het geslacht van de doosschildpadden uit elkaar te houden, omdat hun geslachtsorganen in hun omhulsels zitten. Om deze reden hebben deskundigen secundaire geslachtskenmerken bedacht die kunnen worden gebruikt om het geslacht van het schepsel te onderscheiden. Laten we de doosschildpadden in het algemeen bekijken.

De doosschildpad behoort tot het Koninkrijk: Animalia, Familie: Emydidae en Geslacht: Terrapene. Ze zijn inheems in Noord-Amerika en kunnen worden ingedeeld in 12 taxa over vier soorten. Net als bij alle schildpadden worden boxschildpadden onderscheiden met hun koepeldaken of schelp. Volgens Wikipdia zijn alle soorten gewelfd met een eerste centrale scute in een hoek van meer dan 50 °, terwijl de volgende centrale scutes vaak zijn afgevlakt. Ze zijn ook scharnierend in hun plastron (een gebied tussen de buik- en borstschubben), die ze in geval van bedreigingen goed kunnen afsluiten. Boxschildpadden hebben een lange levensduur die tussen 50 en 100 jaar kan liggen. Tijdens de eerste jaren kunnen de cirkels op de scutes helpen bij het bepalen van de juiste leeftijd van de schildpad; hoe ouder het ook wordt, de schubben lijken glad te worden bij slijtage, waardoor deze techniek in toekomstige jaren nutteloos wordt. Een vrouwelijke doosschildpad legt 1-7 eieren in één koppeling en kan meer dan één koppeling gedurende een jaar leggen. Kistschildpadden zijn alleseters en hun dieet bestaat uit alles wat ze kunnen vangen. Het omvat insecten, aardewormen, duizendpoten en vegetatie. Roofdieren voor doosschildpadden zijn nertsen, stinkdieren, wasberen, honden, knaagdieren, vogels en slangen.

Het lijkt misschien moeilijk om de mannelijke en vrouwelijke doosschildpadden van elkaar te onderscheiden; het is echter heel eenvoudig. Er zijn maar een paar dingen waarnaar een persoon moet kijken om het geslacht te kunnen onderscheiden. Volg deze regels:

• De eenvoudigste manier is om naar de plastron (de onderbuik) van de schildpad te kijken. De mannelijke schildpad heeft meestal een holronde in zijn plastron die het gemakkelijker maakt om tijdens het paren op het vrouwtje te klimmen. Als de concave bestaat, is het een man, in het geval van een vrouw is de plastron plat.
• De kleur van het lichaam kan ook helpen om het mannetje van het vrouwtje te bepalen. Mannen zijn vaak meer kleurrijk in vergelijking met de vrouwtjes. Ze hebben meer rode, oranje, witte of zwarte tinten op hun gezicht en hals.
• De ogen van de mannelijke schildpad zijn over het algemeen roodachtig, terwijl de vrouwelijke schildpad diepe bruine ogen heeft.
• De zwarte klauwen van de mannelijke en vrouwelijke doosschildpadden verschillen. De teen van het mannetje is over het algemeen dik en gebogen en heeft kleine klauwen. De tenen van het vrouwtje zijn langer en slank met rechtere klauwen.
• Mannelijke doosschildpadden hebben een langere en dikkere staart. De anus van mannelijke doosschildpadden wordt verder langs de lengte van de staart geplaatst. De staart van een vrouwelijke doosschildpad is korter en de anus wordt meestal dichter bij het lichaam geplaatst.